Water water water..
Blijf op de hoogte en volg Shèraga
13 Januari 2015 | Nicaragua, Estelí
Onze volgende stop was Estelli, een hoger gelegen stadje in de bergen waardoor de gemiddelde temp. Wat lager lag. Ik had voor het eerst weer het gevoel dat ik kon ademen. We hadden in ons hostel vier Canadezen en 1 Amerikaan ontmoet. Zij nodigde ons uit om met hun te gaan kamperen voor 1 nacht en de volgende dag een tour door de cannion (canyon, caniyoninini??? Hoe schrijf je dat...) te doen. Wij denken jah hoor laat maar komme! Dus na een avondje gezellig bij het kampvuur zitten en daarna in een verlaten huis op harde houten bedjes slapen, stonden we 's ochtends vroeg op om aan onze tocht door de canyon te beginnen. DeJuliet en ik, zoals altijd, goed voorbereid met onze stevige wandelschoenen, tas vol water, eten, camera's, zonnebrand en extra kleren, werden door de rest van de groep een beetje raar aangekeken. We snapten niet waarom maar we werden door een vrouwtje in andere schoenen ( zonder sokken) gehesen. Toen we een beetje verwart aan de tocht begonnen werd het ons allemaal duidelijk. Inplaats van 12 kilometer door de canyon wandelen, zouden we die afstand door het water van de rivier afleggen... Juliet en ik lekker met onze kleren en de gedeelde tas ( die in het begin als een reddingsboei op onze rug dobberde maar later als we wandelde als een zak stenen voelde) het koude water in. De tocht duurde in totaal 8 uur. Het was zo een bijzondere ervaring, ik heb bog nooit gehad dat ik moest 'reizen' door te zwemmen. Af en toe konden we staan en door het water waden of lopen over kleine kiezel strandjes, soms gingen we van rotsen af het water in springen ( Juliet en ik zijn allebei van de 10 meter af gesprongen). Soms liep de rivier soort van onder de berg door en konden we door grotten zwemmen. Echt een bijzondere ervaring.
Die avond gingen we terug naar Estelli en daar zijn we nog 1 dagje gebleven. Toen doorgetrokken naar Matagalpa, en hier hebben we 2 nachten( drie dagen) doorgebracht zonder echt veel uit te voeren. We voelden ons een beetje verdwaalt omdat ons plan was om naar de Corn Islands te gaan aan de Caribische kust maar de boten varen maar 1x per week en dan zouden we daar 5 dagen op moeten wachten. Op naar Costa Rica dan maar dachten we een beetje beteuterd maar op dat moment kregen we een berichtje van een vriend van ons uit Managua die naar het Noorden ging om daar met een vriend van hem in een NGO te werken. Ze vroegen of wij meegingen en dat wouden wij wel. Snel snel tasje inpakken en hop in de auto naar een er afgelegen gebied bijna bij de grens van Hundoeras. Het regent hier soort van de hele dag door om de tien minuten, tien minuten ( ik voel me helemaal thuis...). De eerste dag zijn we op pad gegaan naar de top van de enorme witte berg die hier het is. Met een gids die, je gaat het niet geloven maar 76 jaar oud is en sneller die berg opklom dan Juliet en ik samen. Don Chico, de oudste man van het 'dorp' en tevens de persoon die hier het langst heeft gewoond. We hebben gezwommen en gedronken uit ijs en ijs koud waterval water en ons ingesmeerd met medicinale boomsappen. Helemaal lekker onder de modder zijn we de rest van de dag binnengebleven. De volgende dag weer een rondleiding van Don Chico gehad maar nu op zoek naar vogels! In de avond hebben we een Capoaire les gehad. De NGO organiseerde allerlei klassen en lessen van verschillende dingen waar de jeugd aan mee kan doen. De vrijwilliger die de Capoaire lessen geeft is een erg bijzonder persoon. De avond ervoor had ik al een glaasje rum met hem gedronken en hij deed me echt aan een oude geest denken. Super rustig en beheerst maar hij bezat echt een soort innerlijke kracht. De les was echt uitermate zwaar (Juliet en ik klimmen en klauteren wel altijd bergen op of zwemmen 8 uur lang door een rivier, maar gekke krachttraining en uithoudingsvermogen oefeningen heb ik al meer dan 4 maanden niet gedaan..) waardoor ik ging al bijna om bij de warming up. Maar de les heeft zo een enorme indruk gemaakt. De jongens die naar de les kwamen ( er waren ook een aantal meisjes bij) hadden allemaal pikzwart haar en scherpe gezichtsdsuitdrukkingen, daaronder een zwart shirt en een zwarte broek met drie strepen op de zijkant, de 3 reggae kleuren. Na wat geoefen ging iedereen in een intiem cirkeltje staan en werden uit allerlei hoeken en gaatjes alternatieve instrumenten gehaald en iedereen begon te klappen, zingen en muziek te maken. Telkens gingen 2 jongens in het midden staan en begonnen te dans/vechten, ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar een hoop gedraai en gezwaai met benen die elkaar op de haar na misten ( alhoewel, er zijn heel wat scheenbeentjes tegen elkaar aangeknald), en telkens wisselde ze elkaar af, soms midden in een trap of een draai waardoor ik ogen te kort had om te zien wat er gebeurde. Het geheel was zo warm en indrukwekkend, er werd op het ritme van de muziek en de zang bewogen. Bijna altijd werd er gespiegeld door de twee tegenstanders maar soms ( de wat beteren) gingen twee helemaal los en leek het echt op een ingestudeerde choreografie waarbij op hoofden gestaan werd, achterwaartse sprongen aan te pas kwamen en zulke snelle draai trappen gemaakt werden, dat ik alleen maa verbaast kon toekijken.
Het is een gekke gewaarwording dat het eind van mijn reis al in zicht komt. Bijna vier hele weken nog dus ik ga nog niet naar huis gelukkig maar het voelt wel zo. Het komt ook een beetje omdat ik voel dat ik wel weer zin heb om thuis te zijn. Lekker makkelijk warm douchen ( heb ik al minstens een maand niet gehad) en dan met een kopje thee op de bank. Dat soort dingetjes begin ik nu echt te missen. Dus ik weet soms niet of ik blij of verdrietig moet zijn dat het nog of nog maar 4 weken zijn.
Nu zijn we weer terug vlak bij de grens naar Costa Rica, in een klein stadje Masaya. We genieten hier even van een wat luxer hostel ( koud water en een kamertje met 2 bedjes) en het allerbelangrijkste, geen regen! Dit is waarschijnlijk jet laatste blogje voordat we naar Costa Rica gaan. Maar je weet nooit hoe die dingen gaan..
Die avond gingen we terug naar Estelli en daar zijn we nog 1 dagje gebleven. Toen doorgetrokken naar Matagalpa, en hier hebben we 2 nachten( drie dagen) doorgebracht zonder echt veel uit te voeren. We voelden ons een beetje verdwaalt omdat ons plan was om naar de Corn Islands te gaan aan de Caribische kust maar de boten varen maar 1x per week en dan zouden we daar 5 dagen op moeten wachten. Op naar Costa Rica dan maar dachten we een beetje beteuterd maar op dat moment kregen we een berichtje van een vriend van ons uit Managua die naar het Noorden ging om daar met een vriend van hem in een NGO te werken. Ze vroegen of wij meegingen en dat wouden wij wel. Snel snel tasje inpakken en hop in de auto naar een er afgelegen gebied bijna bij de grens van Hundoeras. Het regent hier soort van de hele dag door om de tien minuten, tien minuten ( ik voel me helemaal thuis...). De eerste dag zijn we op pad gegaan naar de top van de enorme witte berg die hier het is. Met een gids die, je gaat het niet geloven maar 76 jaar oud is en sneller die berg opklom dan Juliet en ik samen. Don Chico, de oudste man van het 'dorp' en tevens de persoon die hier het langst heeft gewoond. We hebben gezwommen en gedronken uit ijs en ijs koud waterval water en ons ingesmeerd met medicinale boomsappen. Helemaal lekker onder de modder zijn we de rest van de dag binnengebleven. De volgende dag weer een rondleiding van Don Chico gehad maar nu op zoek naar vogels! In de avond hebben we een Capoaire les gehad. De NGO organiseerde allerlei klassen en lessen van verschillende dingen waar de jeugd aan mee kan doen. De vrijwilliger die de Capoaire lessen geeft is een erg bijzonder persoon. De avond ervoor had ik al een glaasje rum met hem gedronken en hij deed me echt aan een oude geest denken. Super rustig en beheerst maar hij bezat echt een soort innerlijke kracht. De les was echt uitermate zwaar (Juliet en ik klimmen en klauteren wel altijd bergen op of zwemmen 8 uur lang door een rivier, maar gekke krachttraining en uithoudingsvermogen oefeningen heb ik al meer dan 4 maanden niet gedaan..) waardoor ik ging al bijna om bij de warming up. Maar de les heeft zo een enorme indruk gemaakt. De jongens die naar de les kwamen ( er waren ook een aantal meisjes bij) hadden allemaal pikzwart haar en scherpe gezichtsdsuitdrukkingen, daaronder een zwart shirt en een zwarte broek met drie strepen op de zijkant, de 3 reggae kleuren. Na wat geoefen ging iedereen in een intiem cirkeltje staan en werden uit allerlei hoeken en gaatjes alternatieve instrumenten gehaald en iedereen begon te klappen, zingen en muziek te maken. Telkens gingen 2 jongens in het midden staan en begonnen te dans/vechten, ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar een hoop gedraai en gezwaai met benen die elkaar op de haar na misten ( alhoewel, er zijn heel wat scheenbeentjes tegen elkaar aangeknald), en telkens wisselde ze elkaar af, soms midden in een trap of een draai waardoor ik ogen te kort had om te zien wat er gebeurde. Het geheel was zo warm en indrukwekkend, er werd op het ritme van de muziek en de zang bewogen. Bijna altijd werd er gespiegeld door de twee tegenstanders maar soms ( de wat beteren) gingen twee helemaal los en leek het echt op een ingestudeerde choreografie waarbij op hoofden gestaan werd, achterwaartse sprongen aan te pas kwamen en zulke snelle draai trappen gemaakt werden, dat ik alleen maa verbaast kon toekijken.
Het is een gekke gewaarwording dat het eind van mijn reis al in zicht komt. Bijna vier hele weken nog dus ik ga nog niet naar huis gelukkig maar het voelt wel zo. Het komt ook een beetje omdat ik voel dat ik wel weer zin heb om thuis te zijn. Lekker makkelijk warm douchen ( heb ik al minstens een maand niet gehad) en dan met een kopje thee op de bank. Dat soort dingetjes begin ik nu echt te missen. Dus ik weet soms niet of ik blij of verdrietig moet zijn dat het nog of nog maar 4 weken zijn.
Nu zijn we weer terug vlak bij de grens naar Costa Rica, in een klein stadje Masaya. We genieten hier even van een wat luxer hostel ( koud water en een kamertje met 2 bedjes) en het allerbelangrijkste, geen regen! Dit is waarschijnlijk jet laatste blogje voordat we naar Costa Rica gaan. Maar je weet nooit hoe die dingen gaan..
-
14 Januari 2015 - 10:13
Mama:
he lieverd, Sherie, wat maak je mooie dingen mee en wat een bijzondere ontmoetingen met prachtige mensen, ik houd het niet droog bij je verhalen, onder de indruk en zwaar ontroerd.
ik zou af en toe wel even om een hoekje willen kijken naar wat jullie meemaken en beleven en telkens ben ik ook blij het niet allemaal van te voren te weten, 8 uur door een rivier waden, door grotten zwemmen, met een 76jarige de bergen ingaan, ik zou geen oog meer dichtdoen!!!: ))
En ja jullie trip gaat richting einde maar je bent nu nog zolang daar als dat we normaal gesproken op zomervakantie gaan, ik verheug me op je terugkomst natuurlijk en gelijktijdig gun ik je dat jullie nog heerllijke en bijzondere weken hebben. Hier is alles oké, Eergister bij optreden van Leila geweest in Studio K. Leila heeft gedichten uit eigen werk voorgedragen, prachtig ook om te horen en naar te kijken. Verder geniet ik van het leven, heb weer hoop geleerd en meegemaakt maar daar praat ik je life over bij, op de bank met een kopje thee!!!
dikke zoen lieverd, take good care also!! Love you,
mama -
14 Januari 2015 - 10:13
Oma:
lieve Sher, tel de dagen af om je weer te voelen maar kind wat een goede keuzes heb je gemaakt om zo'n geweldige uitdaging aan te gaan. 't is hier aan het onweren en pikke donker. Warme douche en kopje thee op de bank met Pluisje naast zullen wij voor zorgen. Ik begin me weer beter te voelen wordt tijd hé? Geniet nog zolang het kan van het mooie en minder mooie werelddeel Zuid Amerika..Liefs en kussen voor jullie beiden. Oma -
14 Januari 2015 - 21:17
Marijk Van Wetten:
Lieve Shera, geniet van je verhalen en ervaar hierdoor in het nu donkere, druilerige Holland ook een beetje het temperament, de mystiek en intense natuurbeleving die je zo fantastisch meemaakt en zo bij Zuid-Amerika hoort. Ik zou wel even met je willen meereizen. Wens je nog een paar heel mooie weken toe. Liefs van Marijk -
15 Januari 2015 - 12:25
Mo:
Hee lieve Sher, inderdaad... nog een paar weken... ook wij zijn aan het aftellen en snappen hoe dubbel dat voor jullie moet zijn! Lekker naar huis... bah lekker naar huis... Je hebt weer een mooi verslag geschreven. Die tocht door/in/met/over de rivier was volgens mij heel bijzonder! Wat zul je rijk terugkomen! Heb net met Hanz naar de datum van jullie terugkeer gekeken... Helaas moet ik dan werken! Snert! Lieverd, geniet nog even met volle teugen van je laatste weekjes ZuidAmerika! Liefs, Mo -
16 Januari 2015 - 16:31
Odyl:
Sound good 'nd cool darlink!
en dan na die warme douche hier..... fijn plannetjes maken??
Haha!
Veel liefs en huggg,
Odyl -
29 Januari 2015 - 12:07
Karla:
Lieve Sher,
Ik keek nog even naar je waterverhaal en zag toen dat mijn berichtje er niet bij stond. Ik weet niet wat er fout is gegaan misschien omdat het vanuit Putten via de dongel is verstuurd. Daar gaat nog wel eens wat mis.
Ik weet natuurlijk allang niet meer wat ik toen geschreven heb, maar jij bent nu met de laatste week bezig voor je naar huis komt. Spannend om je weer te zien en te horen.
Ik heb inmiddels een koutje te pakken, ik denk van mijn 2 erg verkouden oppas kinderen. Ik heb gemerkt dat kinderbacillen het sterkst zijn, ben vaak verkouden als zij het ook zijn.
In ieder geval, snotterend achter de computer en zo toch met de honden naar buiten. Het is droog en misschien komt er wel wat sneeuw, want de wolken beginnen alweer te komen.
Lieverd, ik ga me aankleden en ik zie je snel. liefs en xxx kussen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
