libélula ( mooi woord)
Blijf op de hoogte en volg Shèraga
20 Oktober 2014 | Peru, Cuzco
Hola mensjens!
De tijd vliegt niet zo hard als ik gedacht had maar gaat niet zo langzaam als een caracol (slak). Vorig weekend ben ik ziek geweest, griep met best hoge koorts en ben lekker 4 dagen in m'n bed gebleven. Ik heb drie boeken gelezen en 5 films gekeken en me verder kapot verveeld!!! Maar goed de derde week van het vrijwillige zit er al weer op en ik kijk erg uit naar het rond reizen met Juliet. Cusco is een leuke stad maar erg toeristisch en er is niet oneindig veel te doen.
Vrijdag zijn we met het project ( de helft van de kinderen, de andere helft kwam niet opdagen) naar een ziekenhuis voor geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen geweest. Een broertje van een meisje woont daar ook. Ik moet zeggen dat ik van te voren erg bang was omdat de kinderen geen respect voor ons of elkaar hebben eb altijd aan het gillen zijn. Maar, gelukkig zat ik fout want zelfs de draakjes ( ze worden tres terribles genoemd) gedroegen zich keurig. In het begin vonden ze het allemaal eng en konden ze niet stoppen met wijzen en stiekem om hoekjes kijken maar naarmate de tijd vorderde gingen zelfs kinderen helpen met het voeren van de gehandicapte kinderen.
Het begin vond ik zelf erg moeilijk omdat van ons vrijwilligers verwacht werd dat we meteen te hulp schoten en het werk van de zusters een beetje overnamen omdat de kinderen dan ook zouden durven maar sommige kinderen wouden geen hulp en hadden het ook niet nodig waardoor het een beetje geforceerd werd, maar dat was maar van korte duur. Ik was erg blij omdat het ziekenhuis erg schoon en gezellig was en er veel hulp rondliep. Half om half had ik verwacht dat het een gat zou zijn met kinderen met allerlei beperkingen door elkaar maar dat was gelukkig niet het geval. De groep sloot mooi op elkaar aan en de kinderen leken best gelukkig al heb ik natuurlijk maar een paar uur gezien.
Zaterdag had ik een afspraak met een oude vriendin van Hermen, Ines. We hebben een uur op een bankje gezeten en wonder boven wonder enkel in het Spaans gepraat! ( whohoo). Ze is erg aardig en bleef me contstand knuffelen en zeggen hoe leuk ze het vond om me te ontmoeten. Het is een bijzondere vrouw, haar uiterlijk is die van een Peruaan maar haar ogen zijn vel blauw! Ze heeft me uitgenodigd om volgende week bij haar te komen eten. Waar ik erg naar uit kijk.
Zondag ben ik met een paar mensen van de school ( zij kenden iemand die het vaak als hobby deed en ons graag wou laten zien )naar oude Inca ruïnes gegaan om daar 'rock climing' te doen. Het was een beetje anders omdat we niet echt gingen klimmen. De Peruaan die als hobby veel klimt wist alle routes die de inca's in de rotsen hadden gemaakt. Ik weet nu definitief dat ik geen claustrofobie heb want we moesten ons in het pikkedonker door minuscule gaten in de rotsen wurmen om bij een of ander heilige kamer te komen ( waar mensen geofferd werden...). De grotten waren koud, super hoog maar erg smal. Ik zou binnen 5 minuten compleet verdwaalt zijn!
Met m'n Spaans ben ik een beetje tegen een muur aangelopen en ik heb het gevoel dat ik niet mee verder kom.. Ik hoop dat daar verandering in komt. Al moet ik wel zeggen dat van de 4 mensen waarmee we gingen klimmen ik het beste Spaans kon en gedoopt werd tot vertaler. Dat voelt wel bemoedigend, al weet ik niet of alles wat ik zei wel overeen kwam met wat onze 'gids' zei.. Maar goed ik vat het op als een goed teken!
Een hele dikke kus aan jullie allemaaaal!!!
De tijd vliegt niet zo hard als ik gedacht had maar gaat niet zo langzaam als een caracol (slak). Vorig weekend ben ik ziek geweest, griep met best hoge koorts en ben lekker 4 dagen in m'n bed gebleven. Ik heb drie boeken gelezen en 5 films gekeken en me verder kapot verveeld!!! Maar goed de derde week van het vrijwillige zit er al weer op en ik kijk erg uit naar het rond reizen met Juliet. Cusco is een leuke stad maar erg toeristisch en er is niet oneindig veel te doen.
Vrijdag zijn we met het project ( de helft van de kinderen, de andere helft kwam niet opdagen) naar een ziekenhuis voor geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen geweest. Een broertje van een meisje woont daar ook. Ik moet zeggen dat ik van te voren erg bang was omdat de kinderen geen respect voor ons of elkaar hebben eb altijd aan het gillen zijn. Maar, gelukkig zat ik fout want zelfs de draakjes ( ze worden tres terribles genoemd) gedroegen zich keurig. In het begin vonden ze het allemaal eng en konden ze niet stoppen met wijzen en stiekem om hoekjes kijken maar naarmate de tijd vorderde gingen zelfs kinderen helpen met het voeren van de gehandicapte kinderen.
Het begin vond ik zelf erg moeilijk omdat van ons vrijwilligers verwacht werd dat we meteen te hulp schoten en het werk van de zusters een beetje overnamen omdat de kinderen dan ook zouden durven maar sommige kinderen wouden geen hulp en hadden het ook niet nodig waardoor het een beetje geforceerd werd, maar dat was maar van korte duur. Ik was erg blij omdat het ziekenhuis erg schoon en gezellig was en er veel hulp rondliep. Half om half had ik verwacht dat het een gat zou zijn met kinderen met allerlei beperkingen door elkaar maar dat was gelukkig niet het geval. De groep sloot mooi op elkaar aan en de kinderen leken best gelukkig al heb ik natuurlijk maar een paar uur gezien.
Zaterdag had ik een afspraak met een oude vriendin van Hermen, Ines. We hebben een uur op een bankje gezeten en wonder boven wonder enkel in het Spaans gepraat! ( whohoo). Ze is erg aardig en bleef me contstand knuffelen en zeggen hoe leuk ze het vond om me te ontmoeten. Het is een bijzondere vrouw, haar uiterlijk is die van een Peruaan maar haar ogen zijn vel blauw! Ze heeft me uitgenodigd om volgende week bij haar te komen eten. Waar ik erg naar uit kijk.
Zondag ben ik met een paar mensen van de school ( zij kenden iemand die het vaak als hobby deed en ons graag wou laten zien )naar oude Inca ruïnes gegaan om daar 'rock climing' te doen. Het was een beetje anders omdat we niet echt gingen klimmen. De Peruaan die als hobby veel klimt wist alle routes die de inca's in de rotsen hadden gemaakt. Ik weet nu definitief dat ik geen claustrofobie heb want we moesten ons in het pikkedonker door minuscule gaten in de rotsen wurmen om bij een of ander heilige kamer te komen ( waar mensen geofferd werden...). De grotten waren koud, super hoog maar erg smal. Ik zou binnen 5 minuten compleet verdwaalt zijn!
Met m'n Spaans ben ik een beetje tegen een muur aangelopen en ik heb het gevoel dat ik niet mee verder kom.. Ik hoop dat daar verandering in komt. Al moet ik wel zeggen dat van de 4 mensen waarmee we gingen klimmen ik het beste Spaans kon en gedoopt werd tot vertaler. Dat voelt wel bemoedigend, al weet ik niet of alles wat ik zei wel overeen kwam met wat onze 'gids' zei.. Maar goed ik vat het op als een goed teken!
Een hele dikke kus aan jullie allemaaaal!!!
-
20 Oktober 2014 - 16:29
Mo:
Hee lieve Sher,
ook al verveelde je je compleet te pletter... toch maak je ook wel heel bijzondere dingen mee zeg! Die tres terribles, claustrofobische tochten door Inca ruines... Wowie! Jammer dat je een beetje vastloopt met je Spaans maar ik begrijp toch ook dat je successen boekt. Je doet het toch maar eventjes!!! Ik heb vanochtend het mooie tasje en de ontzettend lieve sleutelhanger gezien die je voor Hannah hebt meegegeven. Het tasje wordt door Hanz al volop gebruikt nu ze steeds tussen Alkmaar, Amsterdam en Utrecht sjouwt. Het belangrijkste moet mee: mascara en lippenstift! Hihi...Nog even en dan is Juliet bij en kan de volgende etappe van start! Hou me op de hoogte he?!!!
Liefs,
Mo -
20 Oktober 2014 - 17:03
Caracol(eila):
Ewa!
Sorry dat ik net zo onverwacht weg moest van Facebook, maar zoals jij daar je kindjes hebt, heb ik ze hier... anyways, eerste wat me opvalt is de volgende tegenstrijdigheid: je zegt dat je tegen een muur aanloopt met Spaans, maar praat met bepaalde mensen (zoals die Ines) een uur lang alleen maar Spaans! Dat klinkt echt super goed. Natuurlijk voelt t voor jou nog wat stuntelig, maar moet je denken aan hoe je een paar maanden geleden Spaans sprak (niet) en nu al zo veel vordering!!
Fijn ook dat je door Ines bent uitgenodigd en bij haar gaat eten.
About the claustrofobie... ik heb vage plannen om mee te doen met een performance waarbij ik levend begraven word (mam werd gek natuurlijk toen ik dat vertelde, had ik beter niet kunnen doen), maar daar zou jij dus ook erg geschikt voor zijn^^
Oei mijn oppaskindjes roepen weer, later meer lieblein!
Dikke zoen -
20 Oktober 2014 - 17:35
Marion:
Hé, lieve Shèra!
Fijn om weer een heel verhaal te lezen over wat jij daar allemaal meemaakt! En ik ben het met Leila eens dat het met de "taal-muur" waar je tegenop loopt wel mee moet vallen als je notabene met Spaans-taligen gesprekken hebt! En vaak gaat het leren van een taal schoksgewijs. Je hebt grote kans dat je straks ineens een enorme sprong maakt!
Had je al gehoord van je moeder dat wij afgelopen zaterdag een heuse schapenvacht hebben gevilt? Dus nu hebben we een vacht/kleedje van schapenwol waarvan de eigenaar (het schaap dus) nog alive and kicking rondloopt.....! Maar ik kan je wél verzekeren dat een schaap villen in plaats van vilten, wél een stukkie sneller gaat. Jemig-de-pemig, dat vilten is me toch een intensief karwei....!!! Ik heb nog steeds spierpijn van het urenlang stevig heen-en-weer rollen van de wol om het viltproces op gang te brengen....
Maken ze ook mooie vilt-producten van de Lama-wol in Cuzco?
Lieve Shèr, veel plezier en tot het volgende bericht!
Marion -
20 Oktober 2014 - 18:18
Maria:
Lieve Shera, wat heerlijk om je verhalen te lezen en de diversiteit van je belevenissen. En wat ongelooflijk knap dat je al een uur in het Spaans kunt praten. Petje af! Kan me voorstellen dat je alweer uitkijkt naar de volgende ontmoeting met Ines, want ik begrijp dat je voor de rest niet echt heel veel Spaanstaligen ontmoet en af en toe tussen 3 a 4 talen aan het switchen bent. Heel ingewikkeld lijkt me dat (herken ik zelf heel erg!).
Geniet nog van het laatste weekje met je kindjes, voordat je je reis gaat maken en het avontuur tegemoet gaat. Veel liefs, Maria
-
20 Oktober 2014 - 22:49
Mama:
He lieverd, wat een mooie verhalen, vol ervaringen, liefde, heftigheid en spanning. Het lijkt me zoals je het beschrijft een hele bijzondere ervaring om in het kindertehuis te zijn, bijzonder dat de kleine dwarskippies dan toch heel gedwee en aangepast zich gedragen, het kan waarschijnlijk ook in hun ogen; altijd erger in het leven. Ik had graag ook even aanwezig geweest om mee te beleven en te kijken hoe het er aan toe gaat en hoe het met jou is.
Gelukkig ben je weer helemaal opgeknapt en hebt nu flink wat weerstand opgebouwd, heel handig voor als je zo gaat reizen.
Het verhaal van de grottentocht... ja daar ben ik weer heel blij van dat je het meemaakt maar vooral ook dat het achter de rug is, hoort erbij lieverd, als moeder blijf ik toch in de Huh, hoe, wat, waar, en is het eng, gevaarlijk, stand...
Hier alles oke, de herfstvakantie is ten einde en we zijn weer volop aan de slag, Maria en ik sjouwen wat af met tassen en beamers maar komt ook steeds helemaal goed. Met Pluisje gaat het goed, ze is vandaag bij oma geweest en morgen bij papa, Erna laat haar ook uit nu als ik een lange dag heb en Pluis is daar helemaal blij mee. Verder behandel ik haar een beetje als een bejaarde, krijgt extra botjes en gekookte vis en soms een extra stukje kaas, ik hoor jou dan al vanaf de bank, in Peru roepen; mama!!!!
Lieverdje ik mail je ook nog even via fb en geef je een dikke zoen van af hier, je kleed ligt te pronken en ik geniet er elke dag van.
Dikke zoen schattie, mama
-
21 Oktober 2014 - 14:15
Oma:
Dag lieve Shera,
Wat een verhalen ziekenhuis, ziek zijn, lezen, films kijken, grotten in. Ik zou dat nooit durven, kleine ruimten,donker waarschijklijk zou ik gaan gillen, wat niet helpt, dus werd ik gewoon gek.
Om met jouw woorden te spreken opa of je wordt een prinses of je gaat dood.
'tIs vandaag dinsdag en vanmiddag de eerste grote Herfst storm. Jeroen heeft vanmorgen, toen hij Pluis kwam halen de tuinstoeltjes en tafeltjes in de garage gezet. Anders bestaat de kans dat ik ze terug vind op de Beethovensingel of bij de Chinees voor de deur.
Pluisje is nog steeds heeeeeeel lief, een beetje stilletjes af en toe. Vanmorgen zere pootje in de Biotex, doet ze allemaal heel braaf kijkt je met platte oortjes. Moet dat nou oma? Ja Pluizebeest, dat moet is goed voor je pootje. Je ziet haar denken: hoezo goed?
libélula doet me aan een mooie bloem denken,
Dag Shertje, tot de volgende keer. -
25 Oktober 2014 - 10:51
Adke:
Ha Shera
Kreeg de link van Sjak, ik denk omdat ik steeds naar je vraag als ik haar tref. Ik vind het ook zo'n avontuur..!
Tjee, wat spannend zeg, dat ziekenhuis. Begrijp ik het goed dat je met jullie kinderen op bezoek gingen in het ziekenhuis? Wat mooi dat ook de ingewikkelde kinderen zich dan respectvol gedragen en dat een aantal kinderen meehielpen.
En dan je Spaans! Een uur Spaans praten ( je verheugen op de volgende afspraak met Ines ..!) en later vertalen; dat betekent dat het Spaans van jou begint te worden. Super !
En dan die wandeling. Wat een ervaring!
En dan binnenkort rondreizen!!!
Geniet ervan!!!
Liefs Adke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
